M

Mijn verhaal, de lange versie

Ik groeide op met mijn ouders en jongere broer in Kerkrade, Zuid Limburg. In 1998 trouw ik met mijn jeugdliefde Frenk en doe lekker mijn ding; druk met werk, kinderen en vind dat heerlijk. Wel loopt de ontevredenheid over mijn gewicht sinds mijn 12e als een rode draad door mijn leven. Het lukt me niet mijn gewicht stabiel te houden. Anderen zien mij als probleemloos slank, want veel overgewicht heb ik niet, maar ik leef met een dagelijkse struggle met eten en schaamte over mijzelf.

In 2010 ben ik mij voor het eerst bewust dat ik niet gelukkig ben. Ik voel zo weinig vreugde en liefde in mijn leven. De leegte vul ik in 2013 op door een baan erbij als coach bij Weight Watchers. Totaal uit mijn comfort zone maar alles in me zegt dat ik dit moet doen. Mijn zelfverzekerdheid groeit, maar iedere keer voel ik angst voordat ik ga werken. Eenmaal bezig valt alles van me af en ben ik de gedreven Ellen die ik zo goed ken. Na drie jaar stop ik. Het is teveel en de angst kan ik inmiddels ook wel missen. Eind 2016 bezoek ik voor het eerst de huisarts, maar die concludeert ‘niets bijzonders aan de hand’. Na een jaar neem ik zelf een psychotherapeute in de arm en met haar aan mijn zijde glijd ik eind 2018 in mijn eerste burnout. Deze zag ik anderhalf jaar eerder al aankomen. Ik was mezelf al zo lang kwijt.

Eindelijk mag ik naar een psycholoog. Het traject is al snel klaar en teleurgesteld blijf ik achter. Mijn thema schaamte wordt genegeerd (niet door mij) en ik voel me niet serieus genomen. Ik ‘voel’ nog steeds niets en dat is en blijft mijn grote wens. Nu begrijp ik, een ander kan je slechts begeleiden tot aan de diepte die hij zelf heeft aangeraakt. Ik krabbel weer op maar mijn oude werkplek past niet meer en de zorg komt op mijn pad. Een geschenk uit de hemel. Dus dit is wat men bedoelt met luisteren naar je hart, ik voel iets! Ik kan weer door en stort mij op mijn nieuwe taak, “mijn roeping”. Het werk valt na een tijdje toch zwaar. Lange, onregelmatige diensten en tekorten in de bezetting die moeten worden gevuld. Ik kom tot de conclusie dat er eigenlijk helemaal niets veranderd is. Ik ben zó niet gelukkig. En dan is daar weer die angst voorafgaand aan werken . Ik bezoek nog een coach. We werken aan mijn mindset, maar zomer 2022 herken ik het meteen : ik ben weer te ver gegaan. Mijn werkgever oefent grote druk op me uit, maar ik kán niet meer en neem een drastisch besluit. Ik zeg mijn vaste baan op. Ondanks het rouwproces om het verliezen van mijn baan zegt iets in mij, ‘Ellen, dit is jouw weg’.

Al snel vind ik een spoor. Zelfliefde, compassie, een binnenwereld aan gevoelens en emoties, waar ik mijn hele leven alleen maar op die ander gefocust was. Er is een Ellen die ik helemaal niet ken en wat wordt het met de tijd steeds fijner bij haar. Angst en schaamte maken plaats voor liefde en verbinding. Niet alleen met mijzelf, maar ook met Frenk. Mijn relatietwijfel blijkt een oorzaak te hebben (door bindingsangst durf ik me niet volledig open te stellen tot nabijheid in de liefde) Waar iedere hulp mij altijd aanspoorde weer door te gaan, leer ik zacht te gaan, vertragen. EN zacht te denken, want ow ow dat piekerende brein. Ik leer energetisch te werken en ontdek de positieve kanten aan mijn gevoelige systeem. Mijn onzekerheid was altijd groot, maar ik heb nooit getwijfeld aan het besef dat het leven mooier bedoeld was dan hoe ik het leefde. En precies dat vertrouwen bracht me stap voor stap naar hier. Een plek waar ik mezelf veiligheid heb mogen leren geven door mijn lichaam weer te bewonen en waar ik ieder moment kan terugkeren naar mijn stille midden. Het meest trots ben ik dat mijn kinderen nu voelen dat ik mezelf kan dragen. Dat is een kado dat ik iedere moeder gun en ieder kind!

En mijn gevecht met eten? Eten gebruikte ik om alles te dempen dat ik niet geleerd had te dragen. Om stress weg te kauwen of energie te geven zodat ik weer lekker door kon hollen en niet hoefde te voelen. Ik kende geen andere manier. De leegte die ik voelde verwarde ik met honger en heeft zich inmiddels gevuld met liefde en zin in het leven. En als ik je iets mee wil geven als je tot hier bent gekomen, dan zijn dat kilo’s aan zachtheid voor jezelf ❤️

Afgesneden van mijn gevoel heb ik jaren overleefd en alles gegeven op mentale wilskracht. Mijn zenuwstelsel kende geen rust meer. Eenmaal voelend mocht ik leren omgaan met mijn hoogsensitiviteit en het reguleren van de hoeveelheid spanning en emoties in mijn lijf die mij onbekend waren. Herstel is een proces op zich, waarin jij op de manier die voor jou fijn voelt naar mij mag uitreiken.